roering

Buiten regent het een beetje. Zacht ruisend valt het hemelwater in het groen. Verder is het stil.

Een week geleden deed ik rond deze tijd de ramen van de slaapkamer open en kroop onder de lakens. Over de velden klonk het samenspel van boerenbedrijvigheid en luid kwinkelerend gevogelte. Alsof het hele platteland het plotse zomerweer wilde vieren. Alsof een ieders leven er vanaf hing. Het heeft wel iets rustgevends, al die roering.

Tractoren die op de achtergrond af en aan rijden. Fel verlichte weilanden die met honderd haasten worden gehooid. Een hek dat dichtslaat, iemand roept over een erf, een dikke dieselmotor sterft uit in de verte. Het kabaal verstomt in mijn hoofd.

’s Ochtends word ik wakker van de zon die door de kieren in het rolluik priemt.

uitgewrongen

Met tranen in de ogen neemt ze afscheid van de deelnemers. Bedankt ze voor het meedoen. Voor hun inzet, hun deel van het geheel. Haar echtgenoot staat enkele meters verderop handen te schudden. De glimlach, die aan het begin van deze feestelijke avond de strijd won van de kenmerkende gespannen grimas, breder en stralender dan ooit. Eindelijk tijd voor iedereen. Eigenlijk geen tijd meer.

Vier dagen achter de feiten aangereden. Gezocht, gedraaid, gekeerd, gefoeterd en genoten. Le Citron Pressé 2012, voor niet ingewijden, de klassieke autorally voor alles Citroëngerelateerd, was weer een klein feestje en een groots evenement tegelijkertijd. Vorig jaar vertelde Gies me dat het bijna onmogelijk is om aan een buitenstaander uit te leggen waar de Pressé voor staat. Toen had ik geen idee wat hij daar mee bedoelde. Gisteren stond ik op het derde verjaardagsfeestje van mijn oudste dochter vol vuur aan mijn vrienden uit te leggen waar ik de afgelopen dagen mee bezig ben geweest. Ik zag ze genieten van mijn enthousiasme, maar tot ze doordringen deed ik duidelijk niet.

Hoeft ook niet. De Pressé is van mij. Van ons, de deelnemers, de officials en natuurlijk de organisatoren. Vier hoogdagen voor zij die hun oude Citroën nog liever afjakkeren dan dat ze er naar kijken. Honderden kilometers per dagdeel in een bijna zestig jaar oude auto. Zoekend over de kleinste weggetjes op de kaart. Verliezend van de tijd, vechtend tegen de vermoeidheid. Het is een tweestrijd tussen sport en gezelligheid. Hard werken, heel hard buffelen, als ultieme ontspanningsvorm. Het is zo’n evenement waar je niet maar een keer aan mee kunt doen. Het kruipt onder je vel en blijft daar zitten. Goedaardig, volhardend, verslavend. Nog voor het is afgelopen betrap je jezelf er op al plannen te maken voor de volgende keer.

Met tranen in de ogen verontschuldigt ze zich voor de ontberingen, de kleine omissies. Haar echtgenoot schudt grijnzend handen… Sees, Gies, het zal wel even stil zijn na de afgelopen dagen, weken, maanden. Geniet er van. Heb ik, hebben wij, ook gedaan. Van de rally, van het deelnemersveld, van het traject en van al het harde werk van jullie en jullie team. Ik ben nieuwsgierig wat er volgend jaar uit de hoge hoed zal komen. Er is maar een manier om daar achter te komen…