vadermoord

Kinders, koters, kidzzzz… Het zijn zo van termen die je als jonge vader schijnt te moeten bezigen, wanneer je in de derde persoon over je kinderen praat. Als een soort goedmakertje voor de deuk in het imago die je als stoere vent hebt opgelopen door in te stemmen met de onstuitbare kinderwens van je geliefde. Het maakt dat het hebben van kinderen de gewoonste zaak van de wereld is. Dat het niets afdoet aan je cool, aan je geloofwaardigheid. Eenvoudig. Libido-beschermend.

Vrouwen doen het ook. Moderne vrouwen. Vrouwen die in de spagaat tussen dierlijke instincten en hedendaagse ratio stug door blijven gaan met het vrijgevochten bestaan van de werkende moeder. In de eerste plaats ben ik natuurlijk vrouw. En in de tweede plaats een bedreigde diersoort. Gevangen in hun culturele status als draagmoeder van het menselijk ras. Uiteraard staan wij modernen samen in voor de verzorging en opvoeding van ons kroost. Verdelen we ons werk en onze vrije tijd in functie van de kinderen. Werkt mama in deeltijd en krijgt vader zijn wekelijkse papadag.

Zijn wat!? Mannen, vaders, zien jullie dan niet wat er gebeurd? Zij offert zich op. Vergooit willens en wetens haar kansen op een flitsende carrière. Allemaal om een dag meer bij haar bloedjes te kunnen zijn. Alles moet wijken voor de goede moeder. En jullie, jullie mogen jezelf de luxe veroorloven om een dag in de week thuis te blijven bij de kleine. Om toch maar niets te hoeven missen. Het voorrecht is ongekend. De vanzelfsprekendheid waarmee je geacht wordt tijd te maken voor jouw aandeel in de opvoeding. Het recht om bij je kinderen te zijn. Welk een benijdenswaardige luxe, gezien vanuit het plichtsbesef van de goede moeder. Papadag. Elke week nieuwe sokken en tabak voor je pijp. Oh wacht nee, dat is vaderdag. Waar zit ik met mijn gedachten?

Ik pleit voor een mars op Brussel. Een stevig signaal voor gelijke kansen. Gelijkberechtiging. Voor vrouwen en papa’s. Een pamflet tegen de debilisering van het ouderschap.