by marc gf zaan -

antireclame

Tien over half acht vanochtend. Een radiostem verteld mij en alle andere luisterende ouders dat we blij mogen zijn dat onze kinderen nu op school zitten. Ik kijk opzij naar mijn kinderen en kan niet aan de indruk ontkomen dat ik niets verkeerd gedaan heb. Ik begrijp dat Plan België die vijfenzeventig miljoen meisjes op deze wereld die niet naar school kunnen of mogen wil helpen, maar daarom hoef ik mijn kinderen toch niet al om zeven uur naar de opvang te brengen? Vanmiddag tijdens de lunch probeerden ze het nog een keer. Ik smeerde nog een boterham voor mijn schoolgaande dochter en was blij dat ik dit samen met haar kon doen.

Het irriteert me wel vaker, reclame op het verkeerde tijdstip. Aankondigingen van Sinterklazen in winkelcentra een week voor dat de beste man in het land arriveert. Een radiospotje voor een aanbieding die geldig is tot en met vandaag. Ruim na sluitingstijd. Dat soort dingen. Misschien maak ik me wel druk om niets. Hopelijk. Al blijf ik er van overtuigd dat het commerciëel allemaal wel wat slimmer kan. Of zou het allemaal deel uitmaken van een groter plan? Een poging ons allemaal op het verkeerde been te zetten. Nah.

by marc gf zaan -

kuddedier

Iemand heeft bedacht dat een op de computer in elkaar gefietst elektrodeuntje van een onbekende Koreaanse plaatjesdraaier voldoende muzikale waarde had om de speellijsten van de nationale radio te halen. En daar dan niet meer uit te krijgen is. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker, maar zelden heb ik zo’n irritant deuntje gehoord. Meestal waait dat wel over. Gelukkig.

Tot nu toe heb ik vandaag naast het origineel en de onontkoombare ‘Zwartepietenstijl’ ook al een versie met een sinaasappel, eentje met Mario (ja, een van die broers) en als absolute topper Europa’s minst geliefde politicus uit de jaren dertig en veertig, wiens stijl gemakshalve ook maar naar 2012 wordt gesleurd. Wat mij betreft mag de wind nog wat aanwakkeren.

by marc gf zaan -

kikkerdril

Kent u die kikker? Die met die rood-wit gestreepte zwembroek uit de kinderboeken van Max Velthuijs. Wat een irritante amfibie is me dat zeg. ‘Kikker & vriendjes’ heet de DVD waar mijn oudste dochter het liefst de hele dag naar zou kijken. Acht filmpjes over een verwende, ontevreden kutkikker die zijn vrienden loopt te koeieneren. Zonder enige vorm van zelfkennis en vooral zonder enige waardering voor zijn vrienden die zo hardnekkig enthousiast proberen om hem het leven wat aangenamer te maken. Het is dat elk filmpje met een positieve noot moet aflopen, dat het humeur van de bastaard van Kermit aan het eind van iedere episode als een blad aan een boom omdraait. Wat het voor mij als gedwongen meekijker zo mogelijk nog irritanter maakt.

Natuurlijk vindt mijn kind dit prachtig. Vanmiddag sloeg ze aan tafel haar armen over elkaar. ‘Ik ben boos.’ ‘Waarom ben je boos schat?’ ‘Dat weet ik niet! Ik ben boos.’ ‘Ben je boos omdat je een kikker bent?’ ‘JA.’ Nou daar zijn we weer mee gezegend. Een kwaaie kikker op de trap. Een boze kikker in de bakfiets. Een zich vervelende kikker aan de ontbijttafel. Ik denk dat het hoog tijd wordt om haar eens een sprookje te vertellen waarin een kikker gewoon ouderwets een prins blijkt te zijn. Een kikker met een kroon op zijn harses, in plaats van eentje met platvoeten en een rood-wit gestreepte zwembroek. Dat past trouwens ook veel beter bij haar verzameling prinsessenjurken.