Iemand heeft bedacht dat een op de computer in elkaar gefietst elektrodeuntje van een onbekende Koreaanse plaatjesdraaier voldoende muzikale waarde had om de speellijsten van de nationale radio te halen. En daar dan niet meer uit te krijgen is. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker, maar zelden heb ik zo’n irritant deuntje gehoord. Meestal waait dat wel over. Gelukkig.
Tot nu toe heb ik vandaag naast het origineel en de onontkoombare ‘Zwartepietenstijl’ ook al een versie met een sinaasappel, eentje met Mario (ja, een van die broers) en als absolute topper Europa’s minst geliefde politicus uit de jaren dertig en veertig, wiens stijl gemakshalve ook maar naar 2012 wordt gesleurd. Wat mij betreft mag de wind nog wat aanwakkeren.
