voor H

Ze stierf op haar drieënzestigste. Ik was een jaar of dertien, een jongetje nog. Kanker. Ik weet er eigenlijk nagenoeg niets meer van. Oma was lang ziek, lag vaak in het ziekenhuis. Het ergert me wel eens, dat ik zo weinig benul heb van haar verscheiden. De idee dat ik op mijn dertiende nog zo weinig benul had van leven en dood. Dertien jaar, vol in de groei, vol van jezelf. Zoveel onwetendheid. Zoveel onschuld. Het ergert me en tegelijkertijd troost het me. Ook in tijden van verdriet kon ik nog, mocht ik nog kind zijn.

Vorige week kregen we een email van H. Haar vader is overleden. Drieënzestig. Het werd weer even stil in mijn hoofd. Zoals altijd bij dergelijk nieuws, maar vooral wanneer de overledene nog jong is. We zijn bijna dertig jaar verder. Dan is drieënzestig plotseling niet zo oud meer. Negenendertig ook niet, of dertig, of achttien. Of drieënvijftig, zoals mijn eigen moeder. Het is geen goed idee om een balans op te maken van die dertig jaar. De volgorde is vervaagd, de herinneringen gelukkig niet. Die blijven.

Herinneringen aan leven. Aan de levenden, aan hoe het was toen we er allemaal nog waren. Het is waar wat ze zeggen, dat het leven gewoon doorgaat. Genadeloos gewoon. Er komen momenten die je zou willen delen. Er komen momenten dat je ze echt mist. En er komen momenten dat je intens verdrietig bent, omdat je ze even was vergeten. Omdat jouw leven genadeloos gewoon verder gaat. H. ik heb jouw vader maar twee keer ontmoet. We wisten dat het niet goed ging, maar we zagen alleen maar een opa met zijn kleinkinderen. Een sterke man die zich ergerde aan zijn mankerende lijf. De waterlanders maken zich opnieuw van mij meester.

En dan gewoon weer verder.

6 comments
  1. Er prikt weer wat. Ik had net nog een kaartje aan H. geschreven. Mooi vent

  2. Pff… ff slikken…

  3. Mooie woorden.

  4. Uit het hart Marc, mooi geschreven

  5. Xxxx mooie text kerel

Laat een antwoord achter aan Marja Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.