verhoudingsgewijs

Op radio, televisie en internet, zelfs in de ouderwetse geschreven pers kom je ze tegen. Annonces en spotjes voor relatiebemiddelingsbureaus op internet. Ieder met hun eigen unieke verkoopargument. Ergens logisch, wanneer iedereen de hele dag met zijn neus tegen een scherm gedrukt zit, waar anders moet je dan de liefde van je leven tegen het lijf surfen?

Of die voor erbij. Daarin wordt ook gewoon voorzien. Maitresse of grote neger op bestelling. Teveel mensen met een vaste relatie die zich op jouw site als zoekende vrijgezel voordoen? Zo’n signaal kun je als gehaaide webondernemer gewoonweg niet negeren.

Of je richt je op de hoger opgeleide vrijgezel. Fijn samen over quantummechanica en De Beauvoir keuvelen met een kaasje en een goed glas wijn. Het zou tenslotte zonde zijn om zomaar achterin een louche kroeg je chokertje te laten bevlekken door een onnozele trien met teveel lippenstift. Succesvolle artsen met hun beschermende arm om hunkerende zustertjes zijn stof voor boeketromannetjes. Eerst een partner met een graad, pas dan via die andere site een hete sloerie voor erbij. Dat is de mores.

Wat mij het meeste zorgen baart, is de onmetelijke maatschappelijke druk die een dergelijke manier van versieren met zich mee brengt. Even de tijd nemen voor een goed profiel en je verleidt in flanellen pyama de man van je leven. Het lijkt zo eenvoudig. Wanneer daar dan elke week vijfendertigduizend dates uit voortvloeien, probeer dan nog maar eens tijd te vinden om te kiezen. De keuzestress lijkt me ondraaglijk.