ademloos

In de kamer naast me zingt een kind. Zachtjes. Ze draait zich om in het ledikant en bonkt tegen de zijkant. Rood oplichtende cijfers vertellen me dat het pas half zeven is. Ik draai me om en negeer het gezang van mijn kleine Lorelei. Anderhalf uur later roept de oudste dat ze klaar is. Vaag herinner ik me dat ik haar naar de badkamer heb horen sluipen.

Het kind eet een boterham. En nog een. Ik niet. Laat ik maar wachten tot de andere ook wakker is. Boven blijft het stil. We lezen een boek. Ik denk net op tijd aan de vuilnisbak. Mijn dochter tekent in haar kleurboek. Ontspannen. Alsof ze enig kind is en gewend aan deze ochtendlijke rust. Geconcentreerd binnen de lijntjes. Het puntje van de tong tussen haar tanden. Hoor ik iets boven? De kat wil verse brokjes, sommeert mij mee naar de keuken. De klok van de oven springt op negen uur. Ik spits mijn oren. Nee, niets. Er zit nog was in de machine. Onder aan de trap probeer ik het kabaal van de droger uit te sluiten. Geen kik. Mail gelezen, tweets gescand, facebook genegeerd. Rechts bovenin staat te lezen dat het vrijdag de dertiende en drieëntwintig minuten over negen is. Een nieuw bericht. Nog een antwoord. Mooi binnen de lijntjes, ik ben trots op je. Half tien geweest.

Zachtjes loop ik de krakende houten trap op. Geen gezang. Geen gestommel. Voorzichtig open ik de deur van het slaapkamertje en laat mijn ogen wennen aan het donker. Het blijft stil. Te stil. Mijn hart slaat een slag over. Waarom ben ik niet eerder gaan kijken? Wat als? Een diepe zucht. Een kuchje. Twee stappen naar het bed. Duim in de mond, knuffels onder de arm. Heb je lekker geslapen lieverd?