Nadat iedereen zijn of haar vrees dan wel deceptie over het uitgebleven einde van de aarde zoals wij die kennen uitgebreid heeft verzopen in grote hoeveelheden kerstwijn kunnen we wel even stilstaan bij die aardkloot zelf.
Nu zo goed als onomstotelijk is komen vast te staan dat de Mayakalender niet betekenisvoller is dan de bescheurkalender, lijkt het me niet verkeerd om eens een ander oud misverstand aan de kaak te stellen. Jaren geleden waren er wetenschappers die ons op zeer overtuigende wijze wisten te overtuigen van hun idee dat onze oude vertrouwde aarde niet plat, maar rond was. Bol, wereldbol. Ze konden er zomaar omheen varen, zonder dat ze aan de einder over het randje tuimelden. Het barmeubel kreeg ook veel meer inhoud. Al zou het misschien wat ver gaan om deze betekenisvolle ontdekking toe te schrijven aan de drankzucht van het intellectuele kruim uit die periode.
Maar hadden ze wel gelijk? Bij het rechte eind? Juist nu, nu de wereldwijde vrees voor wat iedereen achteraf af zal doen als kolder en lariekoek is geweken, valt op hoeveel mensen op het randje lopen. Bang voor de dreiging van het onbekende hun heil zoeken in rigoureuze maatregelen. Risico’s nemend die hen dichter bij de afgrond brengen dan ze zich ooit hadden kunnen voorstellen. Zich vastbijtend in cirkelredeneringen die hun geloof in het ongrijpbare moeten onderbouwen. Op zoek gaand naar de grenzen, van mogelijkheden, van fatsoen en van geduld. De aarde is dan misschien wel bol, onze wereld wordt alsmaar platter en platter.
